Czy zdarza Ci się stanąć w miejscu, sparaliżowanym nadmiarem opcji, nie wiedząc, w którą stronę ruszyć? Współczesna psychologia nazywa to „paraliżem analitycznym”. Często przenosimy ten stan na naszą duchowość, szukając skomplikowanych strategii tam, gdzie potrzebna jest prostota. Zapraszam do wysłuchania (lub obejrzenia) kazania o Janie Chrzcicielu, Albercie Schweitzerze i o tym, dlaczego wielka duchowość zaczyna się od zrobienia porządku we własnej szafie.

Obejrzyj nagranie wideo:

https://youtu.be/WzZ-uwAwk3k

Skrót kazania

(Poniżej znajduje się zredagowany skrót najważniejszych myśli kazania)

Współczesna psychologia zna termin „paraliż analityczny”. To stan, w którym mamy tak wiele opcji, tak wiele dróg wyboru, że nasz mózg się zawiesza. Stoimy w miejscu, nie mogąc podjąć żadnej decyzji. To uczucie często przenosi się na naszą duchowość. Czujemy pod skórą, że coś w naszym życiu zgrzyta. Że stare odpowiedzi już nie wystarczają. Że sposób, w jaki pracujemy, budujemy relacje czy zarządzamy czasem, wymaga korekty. I wtedy w głowie pojawia się to jedno, natrętne, pytanie: „To co ja mam zrobić?”.

Duchowość zaczyna się od małej etyki

Nieraz chcielibyśmy się spodziewać wielkich odpowiedzi. Szukamy skomplikowanych strategii, duchowych rekolekcji w ciszy, może jakiejś nowej filozofii życia. Z takim samym nastawieniem tłumy przychodziły dwa tysiące lat temu nad rzekę Jordan do Jana Chrzciciela.

Tymczasem Jan wcale nie kazał im się modlić trzy godziny dziennie ani osiągać stanu nirwany. Zamiast o metafizyce, zaczął mówić o… ubraniach. Jan sprowadził ludzi na ziemię w sposób dotkliwy. Jakby mówił: „Chcecie coś naprawdę zmienić? To zacznijcie od tego, co macie na sobie i w domu”.

Jan Chrzciciel wiedział coś, o czym my często zapominamy: Wielka duchowość zaczyna się od małej etyki. Nie da się naprawić relacji z Bogiem (perspektywy pionowej), jeśli zignorujemy relację z człowiekiem (perspektywę poziomą).

Trzy grupy, jedna lekcja

Spójrzmy na trzy grupy ludzi, które przyszły do Jana (Łk 3, 10-14). Każda z nich dostała inną odpowiedź, ale zasada była ta sama: Wyjdź z bańki własnego „JA”.

  1. Tłum (zwykli ludzie): „Kto ma dwie suknie, niech da temu, który nie ma”. To zaproszenie do wyjścia z bańki własnego komfortu. Może te „dwie suknie” to nasz czas, uwaga, albo poczucie bezpieczeństwa, które możemy komuś ofiarować?
  2. Celnicy (urzędnicy, korporacja): „Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co ustalono”. To wezwanie do uczciwości w środowisku, które w czasach Jezusa promowało szarą strefę. Uczciwość to kwestia higieny duszy.
  3. Żołnierze (ludzie władzy): „Na nikim nic nie wymuszajcie”. Jeśli masz władzę – w firmie czy w domu – nie zamieniaj jej w przemoc. Czy Twoja siła służy do tego, żeby kogoś podnieść, czy żeby go przydusić?

Lekcja Alberta Schweitzera

Tę samą prawdę odkrył Albert Schweitzer – wybitny muzyk i teolog, który rzucił karierę, by leczyć ludzi w afrykańskiej dżungli. Początkowo próbował narzucić tam europejskie zasady i zderzył się ze ścianą. Przełom nastąpił, gdy zrozumiał, że musi przestać narzucać swój świat, a zacząć rozumieć innych. Napisał wtedy: „Dopiero gdy zacząłem widzieć ich oczami, zrozumiałem, kim ja sam mam się stać”.

Odnajdziesz siebie, wychodząc do innych

Odnajdziesz siebie dopiero wtedy, gdy wyjdziesz do drugiego człowieka. Gdy przestaniesz pytać: „Czego JA chcę od życia?”, a zapytasz: „Czego człowiek obok potrzebuje ode mnie?”.

Adwent to czas na uważność. Na zadanie pytania: Jaką drogę buduję dla ludzi wokół mnie?
Bo Bóg rzadko przychodzi do nas w abstrakcyjnych wizjach. Najczęściej przychodzi w drugim człowieku.

Zostańmy więc z tym pytaniem: Jeśli chcę, aby Bóg znalazł drogę do mojego życia – to jaką drogę ja tworzę dziś dla ludzi, którzy są tuż obok mnie?