Czy naprawdę musimy krzyczeć do świata, żeby zostać zauważeni? Dlaczego odpowiedź na ludzką samotność nie leci w kosmos, lecz rodzi się obok nas? Czy masz czasem wrażenie, że całe życie wysyłasz sygnał w pustkę? Że robisz wszystko, żeby zostać zauważonym – a i tak zostajesz sam. Krzyczymy obrazami, słowami, statusem, sukcesem. Jakbyśmy chcieli powiedzieć światu jedno zdanie: „Jestem. Zobacz mnie.” A Biblia odpowiada… ciszą stajni i płaczem dziecka.
W tym odcinku cyklu „Kazanie na jedno kliknięcie” ks. Marcin Orawski prowadzi nas od kosmosu do Betlejem: od sondy Voyager 1 i Złotej Płyty – ludzkiego listu w butelce wysłanego w ciemność – do żłobu, w którym Bóg nie wysyła sygnału, ale sam staje się odpowiedzią. To kazanie o Bogu, który nie czeka, aż do Niego dolecimy – ale sam przychodzi do nas. Bez kamer. Bez zasięgu. Bez miejsca w gospodzie.
Skrót kazania
📖 Tekst biblijny: Łk 2,7:
„I porodziła swego pierworodnego syna, owinęła go w pieluszki i położyła w żłobie, bo nie było dla nich miejsca w gospodzie.”
Boże Narodzenie zaczyna się od zdania, które nie brzmi świątecznie. Nie ma w nim światła, muzyki ani zachwytu. Jest brak miejsca. Jest prowizoryczność. Jest cisza. A jednak właśnie tam – w tej ciszy i niedopasowaniu – rodzi się odpowiedź na jedno z najgłębszych ludzkich pytań: czy ktoś mnie widzi? czy moje życie ma znaczenie?
Od kosmosu do Betlejem
W 1977 roku ludzkość wysłała w kosmos sondę Voyager 1. Na jej pokładzie znalazła się Złota Płyta – zapis dźwięków Ziemi, muzyki, pozdrowień, bicia ludzkiego serca i śmiechu dziecka. Był to technologiczny list w butelce. Próba powiedzenia wszechświatowi: „Jesteśmy. Istniejemy.” Ten gest – piękny i poruszający – odsłania jednak coś bardzo ludzkiego: naszą potrzebę bycia zauważonymi i lęk przed samotnością.
Ewangelia opowiada historię odwrotną. Nie o człowieku, który wysyła sygnał w nieskończoność, ale o Bogu, który przychodzi blisko. Nie z hukiem. Nie z nieba. Rodząc się jako dziecko, dla którego nie było miejsca.
Bóg wchodzi w środek świata
Boże Narodzenie nie jest ucieczką od rzeczywistości. To wydarzenie, w którym Bóg wchodzi w sam środek ludzkiego świata – także tego pełnego lęku, przemocy i konfliktu. W ostatnich miesiącach znów widzimy obrazy wojny, napięć i brutalnych podziałów. Tam, gdzie kiedyś rozbrzmiewało „Chwała na wysokości”, dziś słychać krzyk i eksplozje. W takich momentach pytanie: „Gdzie jesteś, Boże?” wraca z całą siłą.
Ewangelia odpowiada spokojnie: jestem tu. Nie ponad światem, ale w nim. Nie po stronie siły, lecz po stronie życia.
Betlejem dzisiaj
W kazaniu pojawia się prawdziwa historia dwóch ojców – Izraelczyka i Palestyńczyka – których połączyła niewyobrażalna strata. Zamiast podsycać nienawiść, wybrali trudną drogę spotkania i rozmowy. Nie dlatego, że zapomnieli o bólu, ale dlatego, że zrozumieli, iż gniew nie przywraca życia. To także jest Betlejem. Miejsce, w którym Bóg rodzi się tam, gdzie człowiek rezygnuje z odwetu i wybiera pokój.
Ciche zaproszenie
Boże Narodzenie nie musi kończyć się na dekoracjach i prezentach. Może stać się decyzją: by zrobić miejsce – w sobie i dla innych. By zamiast wysyłać sygnały w pustkę, zobaczyć tego, kto jest obok.
Bóg, który kiedyś mieścił się na dłoniach Marii, dziś może mieścić się w naszych gestach: w przebaczeniu, w uważności, w pokoju.
📺 Pełne kazanie „Bóg, który mieści się w dłoni” (Łk 2,7) można obejrzeć na naszym kanale YouTube.