W odróżnieniu od luteran odprawiających swoje nabożeństwa od 1523 r., członkowie kościoła Ewangelicko-Reformowanego (kalwińskiego) zezwolenie na publiczne odprawianie nabożeństw otrzymali dopiero w sierpniu 1742 roku. Wcześniej odbywały się one w kaplicy urządzonej w prywatnym mieszkaniu, jako że kościoła tego wyznania nie było jeszcze wówczas we Wrocławiu. W tymże roku zbór ewangelicko-reformowany otrzymał budynek Generalnego Urzędu Podatkowego, którego lewe skrzydło postanowiono przystosować w sposób umożliwiający odprawianie nabożeństw.

Budowę kościoła rozpoczęto w 1746 r. Gdy nowy kościół był już niemal gotowy 21.06.1749 r. zniszczyła go eksplozja pobliskiej przy dawnej ul. Wałowej (obecnie P. Włodkowica). Późnobarokowy, orientowany z południa na północ kościół o wymiarach 30 m długości i 17,5 m szerokości jest jedną z dwóch świątyń wzniesionych w mieście w XVII w. (drugim jest kościół Bonifratrów p.w. Św. Trójcy). Poświęcenie nowego, wybudowanego prawdopodobnie według planów Friedricha Arnolda i Johanna Boumanna Starzego, kościoła odbyło się 27.10.1750 roku. W 1830 roku z okazji 300-lecia Konfesji Augsburskiej kościół został nazwany Dworskim. 

Po II wojnie światowej protestanci korzystali z kilku kościołów, z których pozostał im jedynie dawny Kościół Dworski, przemianowany 30.11.1947 roku na Opatrzności Bożej.